அப்துல் ரகுமான்

கூலிக்கு மாரடித்து
சொற்களைப் பொறுக்கி
எடைபோட்டு
சுடச்சுட வரிகளாக்கி
கூவிக் கூவி விற்போரிடையே

சொல்லோடு பொருள் உரச
வார்த்தைகளைப் பிளந்து
வைரக்கற்களை
வீதிகளில
விசிறி எறிந்தவன்

இருள் தந்த வெளிச்சம்

வண்ணங்களைக்
கரைத்து
அடுக்கி வைத்தக்
கிண்ணங்களில்
ஊற்றி வைத்தேன்

மயிலிறகை
ஈர்க்குச்சியில் முடிந்து
வண்ணக் கலவையில்
முக்கியெடுத்து
வெற்றுப் பலகையில்
வரைய முனைந்தேன்

விரலை விட்டு
இறங்கிவர மறுத்து
துவண்டுப்போன தூரிகைக்குள்
ஓவியம்
நொண்டியடித்தது

அத்தனை வண்ணங்களையும்
அள்ளியெறிந்து
அண்ணாந்துப் பார்த்தேன்
செல்லரித்த சுவற்றினூடே
ஓர் உயிரோவியம்
மெல்ல நகர்ந்துச் செல்ல
அந்த இருளில்
விழிகள் மட்டும் வெளிச்சமாய்….

நீ

என் வாழ்க்கைப்
புத்தகத்திற்கு
முகவரியானாய்

தாறுமாறாய் கிடந்த
தலையங்கத்தை
ஒட்ட வைத்தாய்

எழுத்துக்களைப்
பின்னி
வலைப் பூவாக்கினாய்

உன் கிறுக்கலில்
நவீன ஓவியமானேன்

நீ ஒற்றைச் சொல்
உணர்ச்சிக் காவியமானாய்

புத்தகத்தைத் திறந்து பார்த்தேன்
ஒரு சில பக்கங்கள் மட்டும்
ஏன் இன்னும்
எழுதப்படாமலே
வெற்றிடமாய் ...

பயணம்

தண்டவாளத்தில்
கைகோர்த்து தனித்தனியே
பயணம் செய்கிறது
வாழ்க்கை

குறுக்குத்தடத்தில்
வழிமாறினாலும்
சுமைதாங்கியே
பயணம் நீள்கிறது

நீட்சிகளின் முடிச்சி
மெளனங்களில்
கரைந்தாலும்
இந்த வண்டி
ஓடிக்கொண்டேயிருக்கிறது

பூமாலைகள்

பிறப்பின்
பரிணாம வளர்ச்சியை
ஞாபகப்படுத்தோடு
பின்பற்றி
கையில்
பூமாலைகளோடு
அரச மர நிழலில்

வெறுந்தரையில்

புற்களோடு பனித்துளிகள்
மோகத்தில் திளைத்திருக்க

வெடித்துச்சிதறிய
பஞ்சுகளோடு
வண்ணத்தூரிகைகள்
மூச்சுமுட்ட சிக்குக்கோலங்களை
வரைந்து தள்ளின

கார்மேகம் புறப்பட்டு
காலாட்படையோடு
வந்து சென்றது

போர் ஓய்ந்துவிட்ட
வேளையில்
அந்த
அதிகாலையை
வெறுந்தரையில்
தேடுகிறேன்

குயில் கூவும் சத்தம்

ஏழிசையை சுரத்தோடு பாடுகையில்
தாளம் மட்டும் தப்பிச் சென்றது

தேடிப்பிடித்து வந்த ஆந்தை
கண்விழித்து காவல் காத்தது

கண்மூடிய வேளையி்ல்
பச்சைக்கிளி பறந்து வந்து
கொஞ்சும் மொழி பேசியது
மூக்குடைந்த கிளி
நொண்டிச் சென்றபின்
அங்கே ஒரு குயில் மட்டும்
கூவும் சத்தம் இன்னும் கேட்கிறது

நான்

மெழுகுவர்த்தியை
அணைத்தேன்
நிலவைக் கண்டேன்
‘தான்’ உருகி வழிந்தோட
அந்த இருளுக்குள்
‘நான்’ வெளிச்சமானேன்

உயிர் மரத்தை உலுக்கி...

மாதக்கணக்கில்
சுமக்காமல்
கணநேரத்தில் பெற்றுப்
போடுகிறேன்

ஒருசில தொட்டிலில்
மற்றவை அனாதைகளாய்

சிலவற்றைத்
தாலாட்டுகிறேன்
மற்றவற்றை
கருக்கலைப்பு செய்கிறேன்

நாட்கள்
சிலநேரமென்னை மலடியாக்குகிறது
பலநேரெமனக்குக் கிரீடம் சூட்டுகிறது

இவளுடனான மோகத்தில்
என் ராத்திரிகள் கரைகின்றன

இதயக்குழாயடியில்
புதுரத்தம் குடிக்க அந்த
நரம்புக் குடங்கள்
வரிசையில் காத்துக்கிடக்கையில்

உயிர்மரத்தை உலுக்கி
பெற்றுப்போட்ட களைப்பில்
மூச்சுவிடவும் மறந்து போகிறேன்

இன்பா

அழகானப் பொய்

அழகான முடிச்சுகளின்
நெளிவு சுளிவுகளோடு
பட்டுக்குள் ஒளித்து
மோதிரப்பரிசு தந்தாய்

நாட்கள் தன்னைத்தானே
சுற்றி சூரியனை ஓர் வலம்
வந்து முடித்தபோது
பட்டுச்சேலை பரிசு தந்தாய்

குழந்தையொன்று
அம்மையப்பனைச்
சுற்றி வந்து நின்ற போது
பருத்திச்சேலை பரிசு தந்தாய்

அடுத்தடுத்தாண்டுகளில்
வண்ண வண்ண
வாழ்த்து அட்டைகளோடு
காகிதப் பரிசானது

பரபரவென்று
பத்தாண்டைத் தொட்டுவிட்டது
பத்து பவுன் நகையோடு நீ
வருவாயென இருந்தேன்

பத்திரமாற்றுத் தங்கம்
நானே பரிசாக என்றாய்

தேய்பிறையில்
தொய்ந்த நிலவுக்கு
இந்தப் பொய்யும்
அழகானது தான்