நட்சத்திரங்களை எண்ணி முடிக்கமொட்டை மாடியில் காத்துக் கிடந்த
நினைவுகளோடு
அதிகாலை புகைவிடும்
குளிர்வானம் பார்த்து
கொஞ்சம் யோசிக்கிறேன்
பூக்க மறுக்கும் ரோஜரவைப் போல்
சில நேரங்களில் சிரிக்க மறுக்கிறேன்
என்னை மட்டுமே காட்டிய கண்ணாடி
என் கடுகடுப்பைக் கண்டு சிரிக்கிறது
சினத்தின் கோரப்பிடியில் ப்ரியங்கள்
அழுகிப்போகின்றன
கடித்த ஆப்பிளின் கறைதான் தெரிகிறது
எஞ்சியிருக்கும் கனி கடிபட்டுக்கிடக்கிறது
முகத்தில் சிரிப்போடும்
முதுகில்; ஆயுதத்தோடும்
இன்று மட்டுமே மின்னிச் செல்லும் உறவுகள்
என்னைத் தீண்டிச் செல்லும் தென்றல்
சொல்லும் என் தனிமையும் மென்மையும்
புயலாய் வாழ்வு ஓடுமென்றரலும்
கனவுகள் வந்து து{க்கம் கலைக்கிறது
பட்டொளி வீசி பகற்கனவுகள் பறந்து வந்து
என்ன செய்யும் அலட்சியமும் கூடவே
கடந்துபோன காயங்கள்
வேதனையை
வெறுமையை தந்தாலும் - அவை
என் மேல் பட்ட தூசி தான்
தட்டிச் செல்ல எத்துனை துளியாகும்?
வாழ்வு மலர்ச்செண்டு கொடுத்து
நிழலை மட்டுமேத் துணைக்கு அனுப்புகிறது
தங்கத் தாமரையில் அமர்ந்து
சரசுவதியாகவும் ஆசைதான்
சிற்பி கையில் சிலையாகவில்லையானால்
குயவன் கையில் பானையாகலாம்
பூக்கள் வாடினாலும் மொட்டுக்கள்
முடிந்து போவதில்லை
பழுத்துவிழும் இலைகளைக் கண்டு
மரங்கள் அழுவதில்லை
உள் மனம் ஓயாமல் சொல்கிறது
காய்ந்த சருகின் விரைப்பை விட்டு
வளைந்து நௌpயும் இலையின்
மென்மை வேண்டுமென்று
ஒற்றைப் புல்லின் கூரிய நோக்கும்
சீரிய பார்வையுமே சிந்திக்கத் து{ண்டுகிறது
நிலையற்றது வாழ்க்கை நதி
மாற்றங்கள் மட்டுமே நம்மை புதுப்பிக்கும் வழி
எண்ணங்களுக்கு புது
வண்ணக் கலவை பூசி
புதியதோர் உலகுக்கு
புதுமனைப் புகுவிழா செய்வோம்
அவ்வுலகில்
இயற்கையும் அமைதியும் மட்டுமே
உலா வரட்டும்
