தீஞ்சுவை

‘மெக்டனால்டு’ வாசலி்ல்
நி
ன்
ற
கூட்டம் திடீரென
கலைந்தது

பட்டுப்பூச்சி
பறந்து வந்ததோ
திரும்பிய போது
எண்புதோல் போர்த்தி
நடந்து வந்த உயிரி
வரிசையில் நிற்க…

கலைந்தது கூட்டம்
உனக்கு விற்பனையில்லையென
கடைக்காரன் விரட்டியடிக்க
வாசலில் வந்தமர்ந்தான்

பரதேசிக்கு
‘பர்கர்’ ஒரு கேடா
தொடை தட்டி
‘தடா’ போட்டதொருக் கூட்டம்

பிஞ்சு மொழி
கேட்டதங்கே
‘அவர்கள் சாப்பிட்டால்
தவறா’ வென

‘உன் தட்டைப் பார்த்து
சாப்பிட்டு விட்டு
எழுந்து வா’
கோபப்பழம் சிவந்தது

அந்த பிஞ்சுக் கரங்கள்
தன் ரொட்டித் துண்டை
தூக்கி வந்து அவன்
தட்டில் போட

தேங்கியக் கண்ணீரை
துடைக்கத் துணியின்றி
முத்தமிட துடித்த உயிரி
எலும்பு கண்ட
பெட்டை நாயாய்
மூலையில் ஒடுங்கிச்
சிரித்தது நன்றியோடு

இந்த
ஏழைகளின் சிரிப்பில்
இறைவனைக் காண
அந்தக் கிளிகள்
தயாராயிருக்க

நெருப்புக் கோழிகளே…
உந்தன் தீஞ்சுவையை
அதன் மேல்
திணிக்காமலிருப்பதே
நிந்தன்
தலையாய தர்மமன்றோ…

சல்லிகள்

வாழைப் பழமென்று
வலிக்காமல்
ஏற்றிடுவார் ஊசியை - அந்த
பழம் நழுவி தன் வாயிலும்
விழுமென அறியாதார்

மாற்றாந் தோட்டத்து
மல்லிகை
மணந்து வீசினாலும்
என் வீட்டு ரோஜாதான்
இளமையென
அடித்துச் சொல்வார்

இருளுக்குள்
போடும் வேஷம்
வெளிச்ச மேடையில்
அரங்கேறுமென அறியாதார்

கனவிலும் கற்பனையிலும்
மிதந்து கொண்டே
தூங்கித்தூங்கி
விழித்திடுவார்

காரியமே கண்ணென்று
கடைசியில் கழனியிலே
கைவிடுவார்

வேரூன்றி விழுதுகள்
விட்டாலும் இவர்கள்
சல்லிகளே!

மறதி

புழுங்கிக் கிடக்கும்
மனதிற்கு
விடுதலை

புகை

உயிர்
அணுக்களின் விதியை எழுதும்
அனுபூதியே...
உன் அடுப்பூதிய வாய்கள்
கருப்பையில் சிதைந்து கிடக்கும்
கணுக்களுக்கும் தீமூட்டவா
புகையை இழுத்தூதுகின்றன?

மனசாட்சி

விழிகளின்
குழிகள்…
உணர்வுகளின்
இறுக்கங்கள்...
உறவுகளின்
தேக்கங்கள்...
மனற்கேணியின்
மேடு பள்ளங்கள்…
வலியின்
வடிகால்கள்...
என்றுலாவியே
பார்வைகளும் பழுதாகிறது
முடிசூடாமேல
மூக்கும் ந‌ட‌க்கிற‌து
எங்கே சென்றாய்
மனசாட்சியின்றி...

மொட்டு

அது மட்டும் வேண்டாம்

நடந்துச் செல்லும் நதியைக் கேட்டேன்
விழுமின் எழுமின் என்றது

சிறகடித்துப் பறக்க நினைத்தேன்
நில் கவனிச் செல் என்றது

வானச்சல்லடை சளித்துக் கொட்டும்
மழையைக் கண்டேன்
தனித்திரு ஆனால் சேர்ந்திரு என்றது

நகர்ந்துச் செல்லும் மேகக் கூட்டம் கண்டேன்
காத்திரு ஆனால் பசித்திரு என்றது

எது வேண்டாம்
இரத்தத்தைப் பிரித்துப் பார்க்கும்
அன்னப்பறவைகள் வேண்டாம்

இருட்டுத் தோலின் நிறம் பார்த்துக்
கொக்கரிக்கும் சேவல்கள் வேண்டாம்

கற்பனைக்குயவன் தட்டித் தட்டிச் செய்த
கெளரவச் சட்டி வேண்டாம்

ஊர்க்குருவிகளைப் பருந்தாக்கும்
விஞ்ஞானம் வேண்டாம்

விட்டமின்களை ஓரந்தள்ளி விரைவுணவோடு
விண்மீன் பிடிக்க வேண்டாம்

நட்சத்திரங்கள் விழுவதால்
நிலவுக்குக் கோபம் வேண்டாம்

பண மரத்தடியில் உட்கார்ந்து
பால் குடிக்கும் கழுகுகள் வேண்டாம்

மனித நாவுகளை வேட்டையாடும்
நாகரிகக் கோமாளிகள் வேண்டாம்

ஆசைக்குச் சாணைப் பிடிக்கும்
அறிவுக் கொலை வேண்டாம்

புரண்டு புரண்டு படுக்க வைக்கும்
ஞாபகப் புழுக்கள் வேண்டாம்

இஞ்சி டீயும் கிரீன் டீயும்
கரைக்காத கொழுப்பு வேண்டாம்

மருந்தை உணவாக்கி இயற்கையை
இடுகாட்டில் புதைக்க வேண்டாம்

அலங்காரச் சித்திரங்களைத் தேடி
சுவர்கள் தள்ளாட வேண்டாம்

இன்னும் எது வேண்டாம்
என்னை என்னிலிருந்து
பிரிக்கும் நுண்ணறிவு வேண்டாம்

ஓயாது அடிக்கும் மாய அலையில்
அலைக்கழிக்கும் இந்த
அழுக்கு ஜன்மம்இனி வேண்டவே வேண்டாம்

இனி அடுத்த ஜென்மத்திலாவது
பூ பூவாக பூத்துக் குலுங்கட்டும்…

சிங்கப்பூர் , கடற்கரைச் சாலை கவிமாலையின் 10ஆம் ஆண்டு கவிதைப் போட்டியில் பரிசு பெற்றக் கவிதை

இரைப்பை நிரப்ப
கோணிப்பையோடு
குப்பையை
சீய்க்கும்
கோழிகள்

உன் வருகையில்
அரும்புகிறது
என்னுள் நீ
நட்டு வைத்த மரம்

கடிகாரம்

இந்த ரோஜாவிற்குள் முட்கள்,
நாட்களை கடத்துகிறது

யாருக்காக

இருந்தும் மணக்கிறது
இறந்தும் மணக்கிறது
யாருக்கெனத் தெரியாமலே...

யாரிவள்?

என்னிலிருந்து வந்தவள்?
என்னை நுழைந்து பார்த்தவள்?
என் புள்ளிகள் வரைந்த கோலம்?
என் உயிரோவியம்?
என் பிரதி?
என் நம்பிக்கை?
என் ஊன்றுகோல்?
என் விதையில் பூத்த பூ ?
என் அறுவடை?
என்னைப் பிரிந்து நிற்கும் நிழல்?
என் மகள் என்ற பெயரில்
வளர்ந்து நிற்கும் யாரிவள்?

விண்மீன்

விண்மீன்களே

நீர்
விண்ணில் முளைத்ததனால்
தப்பித்தீர்,
தவறி
மண்ணில் முளைத்திருப்பின்
உம்மையும்
கருவாடாக்கி
பையில் போட்டு
விற்றிருப்பர்

பாரினைக் காக்கும் பசுமை

நெருப்பில் தெரியும் நிலவு முகம்

இதயக்கோயிலில்
ஏற்றி வைத்த தீபமொன்று
முருங்கிப் போனத்திரியில்
தள்ளாடி நிற்க
வீசியடித்தக் காற்று
அதையுந் தட்டிச் சென்றுவிட

இருளுக்குளந்த இறைவனே
இறங்கி வந்து புது நெய்யில்
நல்ல திரியிட்டு
ஏற்றி வைத்துச்
சென்றதாகச் சொல்ல
நிலவில் பார்வை பதித்து
தீபம் சுடர்விட்டு எரிகின்றது

அந்த நிலவின் முகத்தை
மேகக்கரங்கள் தழுவினாலும்
என் கருவறைக்கதவுகள் மட்டுமின்னும்
திறந்தேக் கிடக்கிறது
இந்த நெருப்பிலாவது
தெரியுமா
அந்தக் கடவுளின் முகமென... J

எனக்காக

கருவில் பிறந்து
இந்த மொட்டு
இன்னும்
துடிக்கிறது
எனக்காக...

உறங்கிடும் பூ

மகரந்தத்தில் மயங்கி

பூவுக்குள்

உறங்கிடும் பூவே
தேடலை நாடி ஓடி

வெடித்துச்சிதறிய

பஞ்சுகளுக்குள்ளே

தூக்கத்தை

தேடித் தேடி

கிட்டவில்லை இன்னும்

அமைதியான உறக்கம்

நீயாவது

நிம்மதியாய்

தூங்கிடு

கிழட்டு யானையின்
முரட்டுப்பிடியில்
சிக்கித் தவித்த குருவி
திடீரென்று முதுகில்
குத்தி பறந்துச் செல்ல
கழுதைகள் படை சூழ
நகர்வலம் போய்
மூக்குடைந்த யானை
நிர்வாணமாய் நடுத்தெருவில்...

அறு

பேனாக் கத்தி
அறுக்கலாம்

பேனாவும்
சில நேரங்களில் நீயும்

எப்படி?

வெறுமை

வெள்ளைச் சுவற்றின்
கிறுக்கல்கள்

கிழித்தெறியும்
தாட்கள்

கசக்கிப் போடும்
காகிதங்கள்

கிறுக்கித் தள்ளும்
பென்சில் முனைகள்

கலைந்து கிடக்கும்
புத்தகங்கள்

வரைந்து தள்ளும்
கோட்டோவியங்கள்

வெறித்துப் பார்க்கும்
கரடி பொம்மை

கார்ட்டூனின்
கேள்வி பதில்கள்

பாடங்கேட்கும்
மிக்கி மவுஸ்

சொல்லச்சொல்ல
சொல்லுங் கிளி

விசிறி எறியும்
விளையாட்டு சாமான்கள்

மெளன மொழி
பேசும் விழிகள்

அத்தனையும் சொல்கிறது
இவளின் வெறுமையை

அசைந்தாடும்
பூங்கொடியாள்
முகத்தில்
துள்ளியோடும்
பட்டாம்பூச்சி

அப்துல் ரகுமான்

கூலிக்கு மாரடித்து
சொற்களைப் பொறுக்கி
எடைபோட்டு
சுடச்சுட வரிகளாக்கி
கூவிக் கூவி விற்போரிடையே

சொல்லோடு பொருள் உரச
வார்த்தைகளைப் பிளந்து
வைரக்கற்களை
வீதிகளில
விசிறி எறிந்தவன்

இருள் தந்த வெளிச்சம்

வண்ணங்களைக்
கரைத்து
அடுக்கி வைத்தக்
கிண்ணங்களில்
ஊற்றி வைத்தேன்

மயிலிறகை
ஈர்க்குச்சியில் முடிந்து
வண்ணக் கலவையில்
முக்கியெடுத்து
வெற்றுப் பலகையில்
வரைய முனைந்தேன்

விரலை விட்டு
இறங்கிவர மறுத்து
துவண்டுப்போன தூரிகைக்குள்
ஓவியம்
நொண்டியடித்தது

அத்தனை வண்ணங்களையும்
அள்ளியெறிந்து
அண்ணாந்துப் பார்த்தேன்
செல்லரித்த சுவற்றினூடே
ஓர் உயிரோவியம்
மெல்ல நகர்ந்துச் செல்ல
அந்த இருளில்
விழிகள் மட்டும் வெளிச்சமாய்….

நீ

என் வாழ்க்கைப்
புத்தகத்திற்கு
முகவரியானாய்

தாறுமாறாய் கிடந்த
தலையங்கத்தை
ஒட்ட வைத்தாய்

எழுத்துக்களைப்
பின்னி
வலைப் பூவாக்கினாய்

உன் கிறுக்கலில்
நவீன ஓவியமானேன்

நீ ஒற்றைச் சொல்
உணர்ச்சிக் காவியமானாய்

புத்தகத்தைத் திறந்து பார்த்தேன்
ஒரு சில பக்கங்கள் மட்டும்
ஏன் இன்னும்
எழுதப்படாமலே
வெற்றிடமாய் ...

பயணம்

தண்டவாளத்தில்
கைகோர்த்து தனித்தனியே
பயணம் செய்கிறது
வாழ்க்கை

குறுக்குத்தடத்தில்
வழிமாறினாலும்
சுமைதாங்கியே
பயணம் நீள்கிறது

நீட்சிகளின் முடிச்சி
மெளனங்களில்
கரைந்தாலும்
இந்த வண்டி
ஓடிக்கொண்டேயிருக்கிறது

பூமாலைகள்

பிறப்பின்
பரிணாம வளர்ச்சியை
ஞாபகப்படுத்தோடு
பின்பற்றி
கையில்
பூமாலைகளோடு
அரச மர நிழலில்

வெறுந்தரையில்

புற்களோடு பனித்துளிகள்
மோகத்தில் திளைத்திருக்க

வெடித்துச்சிதறிய
பஞ்சுகளோடு
வண்ணத்தூரிகைகள்
மூச்சுமுட்ட சிக்குக்கோலங்களை
வரைந்து தள்ளின

கார்மேகம் புறப்பட்டு
காலாட்படையோடு
வந்து சென்றது

போர் ஓய்ந்துவிட்ட
வேளையில்
அந்த
அதிகாலையை
வெறுந்தரையில்
தேடுகிறேன்

குயில் கூவும் சத்தம்

ஏழிசையை சுரத்தோடு பாடுகையில்
தாளம் மட்டும் தப்பிச் சென்றது

தேடிப்பிடித்து வந்த ஆந்தை
கண்விழித்து காவல் காத்தது

கண்மூடிய வேளையி்ல்
பச்சைக்கிளி பறந்து வந்து
கொஞ்சும் மொழி பேசியது
மூக்குடைந்த கிளி
நொண்டிச் சென்றபின்
அங்கே ஒரு குயில் மட்டும்
கூவும் சத்தம் இன்னும் கேட்கிறது

நான்

மெழுகுவர்த்தியை
அணைத்தேன்
நிலவைக் கண்டேன்
‘தான்’ உருகி வழிந்தோட
அந்த இருளுக்குள்
‘நான்’ வெளிச்சமானேன்

உயிர் மரத்தை உலுக்கி...

மாதக்கணக்கில்
சுமக்காமல்
கணநேரத்தில் பெற்றுப்
போடுகிறேன்

ஒருசில தொட்டிலில்
மற்றவை அனாதைகளாய்

சிலவற்றைத்
தாலாட்டுகிறேன்
மற்றவற்றை
கருக்கலைப்பு செய்கிறேன்

நாட்கள்
சிலநேரமென்னை மலடியாக்குகிறது
பலநேரெமனக்குக் கிரீடம் சூட்டுகிறது

இவளுடனான மோகத்தில்
என் ராத்திரிகள் கரைகின்றன

இதயக்குழாயடியில்
புதுரத்தம் குடிக்க அந்த
நரம்புக் குடங்கள்
வரிசையில் காத்துக்கிடக்கையில்

உயிர்மரத்தை உலுக்கி
பெற்றுப்போட்ட களைப்பில்
மூச்சுவிடவும் மறந்து போகிறேன்

இன்பா

அழகானப் பொய்

அழகான முடிச்சுகளின்
நெளிவு சுளிவுகளோடு
பட்டுக்குள் ஒளித்து
மோதிரப்பரிசு தந்தாய்

நாட்கள் தன்னைத்தானே
சுற்றி சூரியனை ஓர் வலம்
வந்து முடித்தபோது
பட்டுச்சேலை பரிசு தந்தாய்

குழந்தையொன்று
அம்மையப்பனைச்
சுற்றி வந்து நின்ற போது
பருத்திச்சேலை பரிசு தந்தாய்

அடுத்தடுத்தாண்டுகளில்
வண்ண வண்ண
வாழ்த்து அட்டைகளோடு
காகிதப் பரிசானது

பரபரவென்று
பத்தாண்டைத் தொட்டுவிட்டது
பத்து பவுன் நகையோடு நீ
வருவாயென இருந்தேன்

பத்திரமாற்றுத் தங்கம்
நானே பரிசாக என்றாய்

தேய்பிறையில்
தொய்ந்த நிலவுக்கு
இந்தப் பொய்யும்
அழகானது தான்

தேவதைகள்

எலும்புத் துண்டை தூக்கி
எறிந்தால் வாலாட்டும்
நாய்கள் என நரிகள் களிக்க
குள்ள நரி சாயம்
வெளுத்துப்போச்சு
டும் டும் என
நாய்கள் கொண்டாட
நரிகள் ஊளையிட
நாய்கள் குரைக்க
கூத்தாடிகளுக்குக்
கொண்டாட்டம்
நடுத்தெருவில்
தேவதைகள்
திண்டாட்டம்

நார்வே நடந்து பார்த்தது
அமைதிப்புறா அலைந்து பார்த்தது
அகிம்சை அல்லல் பட்டது
ஆயுதம் தலை தூக்கியது
புலிகள் பதுங்குவது
பாய்வ‌த‌ற்கென்றாலும் கிளிகளின்
சிறகொடியும் ஒலிகள் கேட்கிறதா
வலிக்கிறது மனம்
சிறை பிடித்த
சீதையின் துயர்துடைக்க
அனுமன் சென்றான் தூது
முன்தோன்றிய
மூத்தக்குடி காக்க அதிபதிகள்
அணுவைக் கூட அனுப்பவில்லை தூது
முல்லைக் காடு இடுகாடாகிறது

முத்துக்குமரன் -இலங்கையில் போர்நிறுத்தக் கோரி தீக்குளித்தவர்

அங்கேச் சுடுகிறான்
இங்கே சுட்டுக்கொண்டாய்

உன்னைப் பறித்தது
தமிழ்ப் பற்றோ
அரசியல் பற்றோ
நாட்டுப் பற்றோ...
உன் உயிர்ப் பற்று
எங்கேப் போனது?

பத்தோடு பதினொன்று
அத்தோடு நீயுமொன்றென
துதி பாடி
இரங்கற்பா எழுதிவிட்டு
தூசி தட்டி துப்பாக்கித்
தூக்கிவிட்டான்

ஆட்டுமந்தைபோல்
கை கால் இழந்து
பாம்புக் கடி மறத்தவனை
ஓருயிர்
சரித்திரம் மாற்றிவிடுமென
தப்புக் கணக்குப் போட்டாயே?

சாதிக்கப் பிறந்தவன் நான்
சாகப் பிறந்தவனில்லை யென
பாசக்கொடி நீ தூக்கி
அடக்குமுறையை
அடக்கம்
செய்ய மறந்தாயே?

உனக்கு நீயே
கொள்ளியிட்டாய்
உன் குடும்பத்தை
தவிக்கவிட்டாய்
உன் இழப்பைத் தவிர
வேறென்ன லாபம்?

துடுப்புகள்

உறங்கி கிடக்கும்
சொர்க்கத்தை உசுப்பிவிட
அறிவுக் கடலில் ஆழம் தேடி
உறங்கிப் போன மனிதர்களுக்கு
ஒளிந்து கிடக்கும் உண்மைகளை
அமிழ்ந்து போகும் அமுதங்களை
அடையாளம் காட்டத் துடிக்கும்
ஞானத் துடுப்புகள்
பேனா முட்களுடன்...

நான்

தெரியுமென்றேன்
தேடுதல் குறைந்தது

வேண்டாமென்றேன்
தௌpவு குறைந்தது

முடியாதென்றேன்
திறமை குறைந்தது

மேம்போக்காகவிருந்தேன்
உற்சாகம் குறைந்தது

பகிர்ந்து கொண்டேன்
அனுபவம் கிடைத்தது

திருத்திக் கொண்டேன்
தவறுகள் குறைந்தது

உணர்ந்து கொண்டேன்
அறிதலின் இரகசியத்தை

புரிந்து கொண்டேன்
அறிவுப்பசி தான்
ஆழ உழுமென்று

நம்பிக்கை

பாலும் தேனும்
பார்த்து பார்த்து
ஊட்டவில்லை

அந்தக் கால்
இந்தக் கால்
பந்தக் கால்
பாசக்கால்

என எந்தக் காலும்
வேண்டாமுன்
சொந்தக் காலில் நில்
என ஊட்டி
வளர்த்ததால்தானோ
என்னவோ

நாற்றங்காலை
நாடு மாற்றி
நட்டபின்னும்
ஒட்டுறவின்றி
ஒற்றைக்காலிலும்
ஊன்றி நிற்கின்றேன்

பிரிவு

விழியோடு விரல்
பேச நேரமில்லை
விழியின் கசிவைத் துடைக்க
விரலுக்கு நேரமில்லை
விரலின் வீக்கம் காண
விழிகளுக்கு நேரமில்லை
உனக்கு நொட்டப்
பார்வையென விரலும்
நீ குட்டிக்கொண்டேயிரு
என விழியும் கட்டிப்புரண்டபின்
இனி விரலுக்கும்
விழிக்குமேது பந்தம்

நிழல்கள்

என்னைப் பின் தொடரும்
நீ உளவாளியா அல்லது
கரும்பூனை காவலாளியா

நடந்தால் நடக்கிறரய்
நின்றரல் நிற்கிறரய்
நான் சொன்னபடி கேட்கும்
ஒரே ஜPவன் நீ

கருப்பு மையில் வார்த்தெடுத்த
என் குளோனிங்
என் இருண்டப் பக்கம்

இரவைக் கண்டால்
ஒட்டிக் கொள்கிறரய்
இரவியைக் கண்டால்
ஓடி விடுகிறhய்

நான் நிற்கும்போது
நீ மட்டும் படுத்திருக்கிறரயென
உன்னைத் துரத்தி துரத்தி
மிதிக்க முனைந்த நாட்கள்
இன்னும் நினைவில்

திட்டினாலும் அழுவதில்லை
வெட்டினாலும் நகர்வதில்லை
நாம் ஒட்டிப் பிறந்த
இரட்டைப் பிறவிகள்

ஆனால் ஆச்சர்யம்
எனக்கில்லாத பொறுமை
உனக்கு மட்டுமெப்படி

இருளைக் கொளுத்தும்

விளக்குகள்

தீவிரவாதம்

நாலு கழுதை வயாசானாலும்

நாலு மணிக்கு எழுந்து

புளோக்கை

கூட்டிப் பெருக்கி

கழுவி துடைச்சி

வாசலுக்கு வரும்

லட்சுமியை வரவேற்க

புள்ளிப் போட்ட

வெள்ளை போர்வை

எலும்பை மறைக்க

மாக்கோலம் போட

மறந்து போய்

வியந்து நிற்கும்

சீனப்பாட்டி

நேற்று
Beautiful என்றரல் என்ன அர்த்தம் அப்பா ?
அழகு என்று பொருள்டா கண்ணா.. -
இன்று
அழகு என்றரல் என்னர்த்தம் அம்மா ?
Beautfiful டா செல்லம்
நாளை
Friends do you know what is Alagu?
don't need to know lah
you just know the word enough lah